درباره‌ آموزش تار

تک‌مضراب‌های تار هر عاقلی را دیوانه می‌کند و بداهه‌نوازی‌ها و کرشمه‌ها، از «تار» یک ساز کاملاً منحصربه‌فرد می‌سازند. مسلماً شنیدن تارنوازی‌های فوق‌العاده‌ی هنرمندان بزرگ ایران، هم‌چون محمدرضا لطفی، حسین علی‌زاده، جلیل شهناز، میرزا عبدالله فراهانی و بسیاری تارنوازان دیگر، در میزان علاقه‌ی ما نسبت به سازهایی چون «تار» تأثیر به‌سزایی داشته است.

«تار» سازی‌ست که عموماً در تک‌نوازی‌ها و هم‌نوازی‌ها نواخته می‌شود و اغلب به‌دلیل دامنه‌ و وسعت صدایی بالا، طرف‌داران بسیاری دارد. تار، از نوع سازهای زهی زخمه‌ای است و از لحاظ شیوه‌ی نواختن، شکل دسته و تکنیک‌ها شباهت بسیاری به «سه‌تار» دارد. علاوه بر ایران، این ساز در کشورهای همسایه هم‌چون تاجیکستان، جمهوری آذربایجان، ارمنستان، گرجستان و دیگر نواحی نزدیک قفقاز هم رایج است. نوعی از تار که به «تار آذری» یا «تار آذربایجانی» مشهور است، در بسیاری کشورهای ترک‌زبان نواخته می‌شود که از لحاظ فرم و شکل ساختاری به تار ایرانی شباهت دارد، اما در تعداد سیم‌ها و نحوه‌ی گرفتن ساز در دست تفاوت‌هایی دارد.

از لحاظ ساختاری، تار، دو کاسه‌ی گلابی‌شکل متصل‌به‌هم و یک دسته دارد. یکی از کاسه‌ها کوچک‌تر است و به آن «نقاره» گفته می‌شود. به‌علاوه در ساختار تار، بر روی کاسه‌ی طنینیِ صدا از پوست استفاده شده تا صدایی که تولید می‌شود، حجم بیش‌تری داشته باشد. با توجه به فضای خالی کاسه‌ها، تار شش سیم فلزی دارد که در سه دسته‌ی دوتایی، در امتداد دسته‌ی ساز کشیده‌ شده‌اند. هم‌چنین وسیله‌ی نواختن تار، مضراب یا زخمه‌ای از جنس برنج است. تار در میان سازهای زهی، حجم صوتی بالایی تولید می‌کند و این به سبب استفاده از مضراب به جای ناخن، تعداد بیش‌تر سیم‌ها و وجود پوست در ساختار کلی ساز است؛ همین باعث شده تا این ساز بیش‌تر در محافل و جمع‌ها نواخته شود. با این‌حال وجود پوست بر روی کاسه‌های تار، نگه‌داری و کوک کردن ساز را دشوار می‌کند.

با این که امروزه نرم‌افزارها و کتاب‌های آموزشی بسیاری در زمینه‌ی موسیقی و به‌ویژه آموزش ‌تار در بازار موجود است، هنوز بهترین روش یادگیری هر یک از آلات موسیقی و خصوصاً آلات موسیقی سنتی، شرکت در کلاس‌های عمومی و خصوصی موسیقی است. اینکارنت به شما کمک می‌کند تا یک استاد ‌تار حرفه‌ای بیابید و از یادگیری آن لذت بسیاری ببرید.