درباره‌ آموزش سوارکاری

با صفت نجابت شناخته می‌شود؛ از قدیمی‌ترین حیوانات اهلی‌ست که هزاران سال هم‌دم و هم‌راه انسان بوده و هست: اسب.

با وجود این که بیش‌تر از صد سال است که دنیای صنعتی و ماشینی، استفاده از اسب را از زندگی عادی مردم حذف کرده، علاقه به اسب و سوارکاری هم‌چنان در ذات انسان‌ها باقی مانده است. شاید همه‌ی ما از کودکی رؤیای داشتن اسب و سواری با آن در دشت‌های پهناور را داشته‌ایم؛ شاید خیلی از ما به این رؤیا رسیده‌ایم و بسیاری دیگر از ما هم‌چنان دوست داریم حداقل یک بار این تجربه‌ی لذت‌بخش را به تجارب زندگی خودمان اضافه کنیم. تجربه‌ی سوارکاری، تجربه‌ی یکی شدن با موجود زنده، باهوش و زیبایی‌‌ست که شما را با سرعتی خارق‌العاده از جایی به جای دیگر می‌برد؛ شاید حسی مشابه حس پرواز و حس رهایی از محدودیت‌های انسانی‌.

جدا از فانتزی‌ها و رؤیاهای دوران نوجوانی، سوارکاری هم‌چنان به‌عنوان یک رشته‌ی ورزشی محبوب (و پرورش اسب به‌عنوان یک صنعت درآمدزا) مورد توجه و اقبال مردم قرار دارد. رشته‌های مختلف ورزش سوارکاری (اسب‌دوانی کورس سرعت، پرش با اسب، درساژ، ارابه‌رانی، رودئو و حتی چوگان) همیشه از قدیم، به‌خصوص در قطب‌های پرورش اسب کشور مورد علاقه‌ی بسیاری از افراد بوده‌اند و خیلی از خانواده‌ها به‌صورت سنتی و نسل‌اندرنسل هم اسب و هم سوارکار پرورش داده‌اند. اما امروزه با افزایش امکانات و محبوبیت این رشته/صنعت، در خیلی از شهرهای مختلف کشور اسطبل‌های پرورش اسب و باشگاه‌های تفریحی و حرفه‌ای سوارکاری تأسیس شده‌اند و دست‌رسی علاقه‌مندان به این رشته افزایش پیدا کرده است.

 برای یادگیری ورزش سوارکاری، قطعاً به مربی‌های باتجربه و بادانش نیاز دارید؛ افرادی که هم تجربه‌ی کار با اسب و شناخت انواع اسب و خلق و خوی مختلف اسب‌ها را داشته باشند، هم به سبک‌ها و تکنیک‌های مختلف سوارکاری مسلط باشند و هم علاوه بر داشتن مدرک مربی‌گری، دانش و تجربه‌ی کافی برای آموزش سوارکاران مبتدی تا پیش‌رفته را برای هرکدام از رشته‌های سوارکاری داشته باشد.

راستی، شما در دوران کودکی بیش‌تر دوست داشتید شاهزاده را به‌دست بیاورید یا اسب سفیدش را؟